Theraphosidae (vogelspin) (week 9)

Zo zit week 9 er ook alweer op! En wat een week was dit. De week begon nog rustig met van maandag t/m donderdag op kantoor maar vanaf vrijdag heb ik een ontzettend leuke 4-daagse trip gemaakt naar Raleighvallen en de Voltzberg.

Vrijdagochtend zouden we om 8 uur verzamelen bij de welbekende kroeg ’t Vat nabij het centrum van Paramaribo. Ik wist dat we met niet een hele grote groep zouden gaan en was dus ook benieuwd met wie we deze tour zouden gaan doen. Al snel bleek dat onze groep inderdaad niet heel groot was. We waren namelijk met 6 mensen. Naast mijzelf waren dat Marc en Sanne, een pas getrouwd stel die op huwelijkreis waren en Annelies, een stagiaire met haar ouders Jos en Corien. Marc en Sanne kwamen uit het Limburgse Oirloo en de andere familie uit het welbekende Tjalleberd, gelegen in de nabijheid van Heerenveen. Uiteindelijk bleek ik het ook echt getroffen te hebben want het was een erg gezellige groep en ik ben ook blij dat ik weer nieuwe leuke mensen heb leren kennen.
Uiteindelijk vertrokken we 3 kwartier later omdat de bus op weg naar ’t Vat al pech kreeg en er moest dus een vervangende bus worden geregeld. Een ontzettend goede timing dus want onderweg pech krijgen is hier niet zo grappig want de ANWB doet er wat langer over dan in Nederland. Na een rit van een dikke 4 uur over dezelfde bauxietwegen als waar ik al eerder met de indianenband overheen was gereden kwamen we aan in het dorpje Witagron. Dat er toch wel wat verschil tussen Nederlanders en indianen zit merk je meteen want er wordt onderweg geen sterke drank gedronken, geen muziek gespeeld en er hoeft niet 100x gestopt te worden voor een sanitaire stop. Ook was het voor mij wel weer even wennen dat de chauffeur gewoon nuchter aan het rijden was. Nadat we waren aangekomen in het dorpje konden we vervolgens de boot pakken die ons in 2,5 uur naar onze verblijfplaats “Fungu” eiland bracht. Onderweg stopte de bootsman nog een aantal keer zodat we apen op de foto konden zetten die ons vanaf de bomen bij het water bekeken. Ik vraag me dan ook altijd af wie wie nou bekijkt?
Aangekomen op het eiland zagen we onze verblijfplaats al boven het water uitsteken (zie ook foto hieronder). Bij het zien van deze verblijfplaats kreeg ik spontaan zin om mijn hangmat op te hangen en heerlijk van het uitzicht te genieten en helemaal niks meer te doen!
Na de hele dag reizen lag de hangmat ook heerlijk comfortabel en ben ik gelijk in slaap gevallen. Dat Surinaamse leven is echt zo gek nog niet! Vervolgens werd ik op de zaterdag wakker met dat prachtige uitzicht en kon de mentale voorbereiding op de beklimming van de Voltzberg (240 m.) beginnen. Deze tocht deden we onder begeleiding van onze gids Romano die gelukkig alles van de jungle wist. Later zal ik uitleggen waarom dat gelukkig was ;). Het was een prachtige tocht van 2,5 uur door de dichtbegroeide jungle waar we prachtige grote bomen, beekjes en allerlei dieren tegen kwamen waaronder een heuse bushmaster. Dit is de meest giftige slang op het westelijk halfrond en wanneer deze slag je bijt ben je binnen 2 uur dood. Mijn eerste reactie was dan ook of we geen tegengif mee hadden, de gids gaf aan dat je het tegengif kunt vinden in het bos zelf. Op mijn vervolgvraag of hij dan ook wist waar je precies dat tegengif kon vinden was het antwoord nee. Niet erg gersutstellend maar voila! Wel gaf de gids ons eerst de kans om een foto te maken en nadat dat gebeurd was hakte hij de kop van deze slag eraf en maakte hem op die manier onschadelijk. Na de ontmoeting met deze slang heb ik dus niet meer om me heen gekeken maar alleen nog maar naar de grond op zoek naar slangen, vogelspinnen schorpioenen. Toen we uiteindelijk na nog een half uur de steile berg beklommen hadden was het uitzicht vanaf de Voltzberg werkelijk ongelofelijk mooi! Je hebt 360 graden rondom je alleen maar uitzicht over de prachtige groene jungle zover het oog reikt (zie ook filmpje). Daarnaast hoor je vanuit de jungle de apen brullen en vogels zingen wat maakt dat je het gevoel hebt in de film “Planet Earth” te spelen. Nadat we ongeveer een half uurtje hierboven waren geweest zetten we de terugreis met een tijdsduur van 3 uur in met als beloning een zwempartij in een heerlijke kreek aan het einde van de tocht. Voor de vrouwelijke lezers, hier zijn onder andere de opnamen gemaakt voor het tv-programma “echte meisjes in de jungle”. In deze kreek kon ik genieten van een heerlijke natuurlijke watermassage en het geheel deed dan ook denken aan de wildwaterbaan zoals je die alleen kunt vinden in Center Parcs. Het voordeel van deze echte wildwaterbaan is dat niet elke 10 seconden een voet of arm op je hoofd wordt geplant zoals ik in december heb ervaren door met een groep vrienden van de wildwaterbaan in Center Parcs te gaan. Gelukkig had onze gids ons verzekerd dat er in dit water geen piranha’s of sidderalen zouden zwemmen die ons of een vinger af konden bijten of een stroomschok door het lichaam konden jagen. Ware het niet dat onze gids na een kwartiertje zwemmen plotseling begon te schreeuwen. Achteraf bleek dat hij een schok gekregen had van een sidderaal. Een minuutje later was de complete kreek dan ook vrij van toeristen. Eenmaal terug gekomen in de lodge en na even heerlijk in de hangmat te hebben gelegen besloot ik mijn territorium maar eens af te bakenen. Toen ik echter op de wc wilde gaan zitten schrok ik me werkelijk de pleuris. Er zat namelijk een gigantische vogelspin achter mij op de wc. Toen ik dat echter aangaf zei iemand anders dat dat kon kloppen en dat er tegen het dak nog 2 van die dingen rondliepen. Nou heb ik het totaal niet op spinnen staan, zelfs niet wanneer ze een doorsnede van 2 cm hebben dus van lekker rustig op de wc je territorium afbakenen was dus geen sprake meer. Toen ik terug was gelopen naar de lodge om mijn camera te pakken vertelde ik Marc en Sanne van mijn avontuur op de wc dus ook die kwamen mee een foto te schieten. Eenmaal aangekomen bij de wc’s bleek de gids al in de weer te zijn met die vogelspin. Het bleek ook nog eens een vogelspin te zijn met een vleugje ADHD waardoor hij van de hand van de gids viel. Op dat moment van vallen wisten de mensen eromheen inclusief mijzelf niet hoe snel we weg moesten komen. Toen de spin enigszins tot rust gekomen was bracht de gids hem naar binnen en gaf hij wat uitleg over de spin. Wie wilde mocht die spin ook even op zijn hand houden. Marc meldde zich als stoere Hertog-Jan drinkende Limburger gelijk aan en hij kreeg de spin op zijn hand. Later vertelde hij dat het hart hem ook wel even in de keel klopte maar zo zag het er niet uit. Toen Sanne daarna haar ook spontaan aanmeldde kon ik eigenlijk niet achterblijven. Al helemaal niet toen Marc en Sanne mij vervolgens als volleerde psychologen aan het overtuigen waren dat de knop gewoon om moest in mijn hoofd. Dus voorruit de rode knop maar omgezet en dat ding op mijn handen met een hartslag van richting de 300. Vanwege datzelfde vleugje ADHD bleef de spin echter niet rustig zitten maar kroop hij naar mijn rug en nek wat een lekker kietelig gevoel veroorzaakte. Wanneer iemand nog beeldmateriaal zoekt bij het spreekwoord “lachen als een boer met kiespijn” kijk dan even naar de foto’s hieronder van mij en de vogelspin.
Wel moet ik zeggen dat ik in één klap van mijn spinnenfobie af was en zelfs voor een tweede keer de spin op mijn lichaam heb gehad om wat foto’s te schieten met ditmaal een hartslag van 90. Voor meer informatie zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Vogelspinnen Na deze ervaring heb ik weer heerlijk kunnen slapen in mijn hangmat in de overtuiging dat er in onze lodge geen vogelspinnen zouden zitten. In de ochtend daarop werd ik echter wakker gemaakt door Sanne die me zei dat ik ’s achter me moest kijken. Zo gezegd zo gedaan en op nog geen anderhalve meter afstand stond op de grond een vogelspin. Een betere wekker kan ik zo één, twee, drie niet opnoemen want ik was gelijk klaar wakker en in slaap vallen ging dus niet meer. Sanne zei dat ze uit een ooghoek had gezien dat die spin van het plafond boven ons naar de grond was gesprongen. Toen pas besefte ik me ook dat ik als enige gast in de hele lodge zonder klamboe sliep. De komende nacht zou ik dus iets minder snel in slaap vallen was mijn verwachting. Op de zondag stonden de schitterende moedervallen op het programma. Na een korte tocht van 3 kwartier kwamen we aan bij deze stroomversnelling waar ook weer de prachtige Surinaamse natuur te bewonderen was. Deze keer gaf diezelfde gids aan dat we beter niet konden zwemmen want er konden sidderalen zitten. Dat advies dus maar gelijk opgevolgd voor de zekerheid en alleen gekeken naar het stromende water. Eenmaal terug gekomen bij de lodge hadden we de tijd om nog even heerlijk te relaxen in de hangmat of lekker op de warme rotsen te liggen terwijl de zon onderging. Aan dat relaxen kwam een eind toen er piranha’s konden worden gevangen. Stoer als ik dacht te zijn na het vasthouden van een vogelspin dacht ik dat een piranha kinderspel zou zijn. Helaas bleek dat niet helemaal waar want toen een grote piranha werd gevangen en zijn gebit even tevoorschijn kwam had ik er geen enkele moeite mee hem niet levend vast te houden. Na 2 rake klappen op de rots was hij echter dood en kon ik samen met hem poseren voor de foto zonder dat de kans bestond dat ik met 9 vingers naar Paramaribo terug zou keren. In de avond stond nog een kampvuur gepland waar ik ook heerlijk bij heb gezeten en toen werd het toch echt tijd om de laatste nacht op deze prachtige verblijfplaats door te brengen. Met in gedachten dat er vogelspinnen in mijn hangmat zouden kunnen vallen heb ik toch nog super geslapen moet ik zeggen.
Op de maandag stond dus de lange terugreis op het programma met andermaal eerst 2 uur in de boot en vervolgens nog de rit in de bus naar huis. Onderweg nog even een leuke dorpswandeling gemaakt door het inheemse kwinti-dorp Witagron waar we allemaal aapjes tegenkwamen die als huisdier worden gehouden. Aan de ene kant ziet dat er natuurlijk erg zielig uit maar aan de andere kant heb je wel de gelegenheid om met in je ene hand een glas bier en je in andere hand een baby-aapje op de foto te gaan. Tijdens deze wandeling kwamen we ook nog langs de menstruatie-hut. Tijdens de menstruatie mogen deze vrouwen namelijk niks doen want ze worden dan onrein gevonden. Dat betekend dat ze een aantal dagen in deze hut moeten leven en daar letterlijk niks mogen doen. Zelfs het koken van eten is dan verboden en ze mogen ook niet op de openbare paden lopen maar hebben hun eigen paden door het dorp. Benieuwd wanneer de eerste kamervragen in Nederland hierover worden gesteld.
Toen ik eindelijk in Paramaribo was aangekomen was het al tegen 19:00 en ben ik lekker vroeg gaan slapen want de volgende dag was weer een normale stagedag voor mij. In totaal ben ik 4 dagen weggeweest maar ik had het gevoel dat ik op vakantie ben geweest en heb ook erg genoten van de schitterende natuur, dieren en leuke nieuwe mensen!

Komende week is voor mij opnieuw een weekje op kantoor en vanaf vrijdagavond t/m zondagnacht ga ik met de chauffeurs van mijn werk op jacht in de jungle. Dat betekend overdag slapen in de vertrouwde hangmat en in de nacht met een geweer door de jungle sluipen om wat wild te schieten en daarna dat te consumeren! Hoe dat is geweest laat ik jullie volgende week weer weten!

Groeten en tot volgend week!