Laatste binnenlandse bezoek (week 12)

Zo, daar ben ik weer voor mijn één na laatste verslag. Afgelopen week heb ik een drukke week gehad. Woensdag heb ik een trip gedaan naar een voormalige slavenplantage en van vrijdag t/m zondag was ik in het diepe binnenland van Suriname.

Afgelopen week was dus voor mij met uitzondering van woensdag en vrijdag weer werken op kantoor. Hier heb ik mijn laatste werkzaamheden voor een groot gedeelte afgerond waardoor ik woensdag met een ontspannen gevoel op trip ben gegaan naar “Bakkie” een voormalige slavenplantage. Voor de meeschrijvers thuis, deze plantage ligt aan de Warappa kreek en is te bereiken door de boot te pakken vanuit het dorpje Alkmaar. Het leuke was dat deze kreek mede toegangkelijk voor toeristen is gemaakt door mijn stageorganisatie het Small Grants Programme want zij hebben ook een deel gefinancierd. Op de ochtend zijn we in alle vroegte vertrokken met de bus richting Alkmaar. Dit dorp ligt op een uurtje rijden van Paramaribo en vervolgens moesten we nog een uurtje varen naar de plantage. Vanaf de plantage zijn we toen eerst met de boot door de mangrove gevaren richting de Atlantische oceaan. Onderweg was het uitzicht werkelijk prachtig in de Mangrove. Ook kwamen we onderweg heel veel krabbetjes tegen en evenzoveel vogels. Het verhaal gaat dan ook dat vogelspotters regelmatig een hartverzakking krijgen tijdens een bezoek aan deze mangrove wanneer ze een bijzondere vogel tegenkomen zoals bijvoorbeeld de Rode Ibis. Vervolgens nog even van het uitzicht kunnen genieten bij de Atlantische Oceaan en toen konden we weer terug. Omdat ik in het vliegtuig de film “Django Unchained” had gezien had ik een iets ander beeld van de plantages voor me dan dat het werkelijk was. Ik had namelijk gedacht dat de plantage die wij zouden bezoeken zou bestaan uit grote velden met her en der wat vervallen gebouwtjes en verlaten machines. Toen we echter midden in de jungle aanmeerden kwam ik erachter dat van de plantages niet veel meer te zien was. Het enige aandenken aan de vroegere plantage zijn nog enkele aanmeerpalen en midden in de jungle kom je dan zo nu en dan een James Watt-stoommachine tegen. Wat namelijk nieuw voor me was, was dat er in de 19e eeuw een wet in Suriname is aangenomen dat wanneer een plantage wordt opgedoekt alles met de grond gelijk moet worden gemaakt. Heel erg jammer natuurlijk want van dit verleden is dus niet veel meer zichtbaar behalve wat vage paaltjes midden in de jungle en een enkele machine. Na dit bezoek aan de plantage zijn we doorgegaan naar een museum waar onze gids Ive meer vertelde over het leven van slaven op de plantages. Weliswaar waren deze verhalen niet geheel nieuw voor mij maar het is toch wel confronterend om deze verhalen aan te horen op de plek waar het allemaal zo’n 150 jaar geleden nog gebeurde. Het leven op de plantage was namelijk ontzetten zwaar voor de slaven die werden behandeld als vee en de straffen logen er ook niet om. Kortom ik vond het een prachtige en leerzame trip want ondanks de verschrikkelijke dingen die hier gebeurd zijn maakt het wel deel uit van onze geschiedenis.
Afgelopen vrijdag was het dus zover dat ik voor het laatst mijn tas in moest pakken voor een binnenlands veldbezoek. Dat het hier niet zomaar een veldbezoek betrof maar een veldbezoek echt diep in het binnenland van Suriname maakt het natuurlijk extra leuk. We zijn namelijk naar het dorpje Godo gegaan wat echt midden in Suriname ligt aan het einde van de Suriname-rivier. Dit betekende dat we eerst 2,5 uur met de bus vanuit Paramaribo naar het plekje Atjonie moesten rijden waar de weg dan ook ophoud. De rest van onze tocht moesten we dus verder met de boot over de rivier. Hoe zo’n tocht er uitziet kunnen jullie onder in het filmpje bekijken. Na een dikke 3 uur te hebben gevaren kwamen we aan in het dorpje Godo. Het mooie van dit dorp is dat het is gelegen aan de prachtige Tapawatra-vallen (zie foto’s) dus tijdens de vrije tijd die ik hier zou hebben had ik al bedacht heerlijk te gaan zwemmen in het verkoelende water. In het dorpje heb ik met 2 local’s en Tony en Bertje ( 2 werknemers van het ministerie van Regionale Ontwikkeling) een dorpswandeling gemaakt. Na deze wandeling waren we natuurlijk uitgehongerd maar gelukkig stond er al een maaltijd klaar en kon daarna mijn heerlijke bedje in de vorm van een hangmat worden opgezocht. Toen ik de zaterdagochtend wakker werd kon ik even heerlijk baden in de rivier. Vandaag stond namelijk de opening van zowel de plaatselijke zeepfabriek als een eco-restop (restaurantje) op het programma. De zeepfabriek is mede gefinancierd door het Small Grants Programme en hier hebben voornamelijk de vrouwen een kans om een inkomen te verdienen. Dit maken van zeep gaat op een milieuvriendelijke en duurzame manier waardoor dit een prachtig project voor het SGP is. Na deze opening gingen we door naar de eco-reststop die ook werd geopend. Bij deze eco-reststop gelegen naast de Tapawatra-vallen kunnen toeristen genieten van het dorp, de watervallen en daar ook wat eten. Ook dit project steunt de bevolking in het verdienen van een inkomen zonder dat de natuur daarbij schade oploopt. Dat een opening in Suriname iets anders verloopt dat in Nederland kwam ik hier achter. Nadat er eerst was gewacht konden de speeches van de verschillende betrokkenen plaatsvinden. Ook kregen alle betrokkenen tijdens dit project een prachtige “pangi” (een kleedje wat je kunt dragen, zie foto’s) omgehangen als eerbetoon. Nadat ik deze pangi ook om had gekregen voelde ik me dan ook niet langer een Nederlander meer maar een echte Surinamer uit de binnenlanden. Na dit speechen en het uitdelen van de pangi’s kon de opening door middel van een onthulling van een bord worden gedaan na natuurlijk eerst het volklied te hebben gezongen. Daarna werd er muziek gedraaid waar zowel kinderen van 3 jaar oud als dames van 60 jaar op stonden te dansen. Zelf heb ik de dansvloer maar niet opgezocht want daarvoor blijk ik toch een te stijve Nederlander te zijn. Al met al heeft de opening denk ik ongeveer 4 uur geduurd en dus werd er opnieuw heerlijk eten geserveerd. Na de opening heb ik samen met Tony het water maar opgezocht wat heerlijk koel was. Vervolgens ben ik in mijn hangmat gaan liggen en heb ik een compleet boek uitgelezen. Toen het donker begon te worden moesten er natuurlijk opnieuw worden gegeten. Dat eten is hier één van de belangrijkste dingen in Suriname merken jullie wel en het toeval wil dat ik ook nog eens erg van eten hou. ;) Toen ik echter de hangmat uit wilde stappen zag ik op nog geen 1,5 meter afstand mijn vriend de vogelspin staan. De vrouwen wilden dat ik hem dood zou slaan met mijn slipper maar door de angst hem boos te maken en anderzijs het zielig vinden hem dood te maken heb ik maar besloten een local te halen. Zelf dacht ik dat die hem wel zouden verplaatsten naar het bos zodat hij niet dood hoefde te worden gemaakt. Tot mijn verbazing werd alsnog mijn slipper gepakt en werd hij met één klap doodgeslagen waarna ik mijn slipper weer vriendelijk terugkreeg. Al met al ben ik toch wel blij dat ik straks in Nederland kan slapen zonder het gevoel dat er elk moment een vogelspin bij je in bed komt vergezellen.
Op de zondag stond de terugreis in planning. Het grappige is dat planning en Surinamers niet altijd hand in hand gaan. Je vertrek hier of te vroeg (heel soms) of te laat (vaker) maar nooit op tijd. Wanneer je dan ook nog eens tegengestelde mensen mee op reis hebt die juist wel heel stipt zijn en mensen mee hebt die alles rustig aan doen maak je soms hele grappige situaties/frustaties/ergernissen mee maar ik kan er van een afstandje wel om lachen. Inmiddels heb ik een nieuwe lijfspreuk aangenomen en die luidt “no spang” wat zoveel betekend als relax en we kijken wel wat er gebeurd en hoe het loopt.
Al met al was ik blij dat ik zondagavond weer in Paramaribo in de bewoonde wereld was. Dit had te maken met een bezoekje aan de Mac. Helaas hebben ze die in het binnenland nog niet uitgevonden maar als het aan mij ligt zou dat ook een heel goedlopend project worden ;).

Komende week is alweer mijn laatste in dit prachtige land en haar leuke inwoners. Dinsdag heb ik dan ook mijn laatste stagedag die ik afsluit door een presentatie te geven van mijn werkzaamheden hier in de afgelopen 3 maand voor mijn collega’s, bestuursleden, vrienden en andere betrokkenen. Woensdag staat dan in het teken van spullen inpakken en op de donderdag zal ik mijn laatste verslagje schrijven en vertrek ik in de avond richting Nederland.