Stage Suriname (week 3)

Na zo ongeveer 2 weken veel van Paramaribo te hebben gezien ben ik afgelopen week voor het eerst de binnenlanden van Suriname in geweest. Wat een ongelofelijke mooie natuur heeft dit land! Maar ik zal beginnen bij het begin.

Afgelopen week dus van maandag t/m woensdag op kantoor gezeten en verder gewerkt aan het analyseren van leningen die zijn verstrekt aan de verschillende projecten. Ook al werk ik nu net als iedere niet-student 8 uur per dag de tijd vliegt voorbij, zelfs op kantoor. We zitten daar met 3 mensen op onze afdeling. Allereerst met mijn stagebegeleider Tanja, zij is ook tevens de national coördinator van het SGP (Small Grants Programme) (de organisatie waarbij ik stage loop). Daarnaast werkt Ari er als haar assistent maar hij doet vrijwel hetzelfde werk. Het is een hele ongedwongen sfeer en het zelfstandig werken voldoet me ook goed. Daarnaast zijn Ari en Tanja ook altijd bereid me te helpen of uitleg te geven

Donderdag was het eindelijk zo ver, we gingen op veldbezoek naar projecten die financiële steun hebben gekregen van onze organisatie. Naar deze veldbezoeken heb ik ook echt uitgekeken omdat je op deze manier het echte Suriname krijgt te zien. Een Suriname dat niet speciaal bedoeld is voor toeristen. Het mooie van mijn stage is namelijk dat het een combinatie is van op kantoor bezig zijn maar ook daadwerkelijk het veld in om te kijken hoe de projecten vorderen en of er mogelijk ook problemen zijn. Donderdag hadden we een afspraak in het dorpje Pokigron en later op de middag in het dorpje Pamboko. Om 6 uur ging de wekker en om kwart voor 7 zat ik al in de auto bij Tanja. Verderop werden Ari en Sien nog opgepikt. Sien is een soort van bioloog die veel afweet van vogels en hij ging mee om training te geven in een dorp waar ze kolibri’s willen lokken om daarmee dan weer toeristen te lokken. Tsja wie lokt hier nou wie? Ari daarentegen is een biologisch antropoloog en heeft “apologie” gestudeerd. Hij weet dus veel af van apen. Dus ik ging op pad gewapend met 2 biologen op de achterbank en ik voorin. De dorpjes lagen op ongeveer 2,5 uur rijden zuidwaarts van Paramaribo. Je hoeft maar een uurtje te rijden en je waant je al in een hele andere wereld. Je rijdt namelijk op mooie asfaltwegen dwars door het regenwoud heen. Waar je dus ook kijkt het is allemaal groen. En tijdens de reis ontsnapte et geen ene geelkop gier, kolibri, dode kaaiman of een speciale boom of struik aan de heren achterin de auto. Met recht kan ik nu dus ook zeggen dat een master in de biologie een eitje is voor mij en dat ik nu tours kan organiseren voor stagiairs hier in Suriname.
Aangekomen na deze prachtige reis in het eerste dorpje Pokigron bezochten we een project waarbij de vrouwen van dit dorp palmvruchten zochten en deze vruchten vervolgens persten waardoor er olie ontstaat die ze weer kunnen verkopen. Het dorpje Pamboko waar we daarna heen moesten was alleen te bereiken per boot. De weg houdt hier namelijk na 2,5 uur zuidwaarts rijden op en dan is het enige vervoersmiddel een Korjaal (klein langwerpig bootje). Het kleine havenplaatsje aan het einde van de weg heet Atjonie en wat daar allemaal wel niet in een boot gaat. Een boxspringmatras bovenop een paar versgevangen piranha’s met aan het stuur een bootsman die net uit het plaatselijke kroegje aangelopen komt met een Djogo (grote fles bier) in zijn hand is hier geen uitzondering. Eenmaal allemaal in de korjaal was Pamboko nog 10 minuten varen. In dit plaatsje hebben de vrouwen een eigen landbouwproject opgezet temidden van ook weer het prachtige regenwoud. Voor de vrouwlijke lezers: je struikelt over de cacao-bomen waarvan chocola gemaakt wordt dus echt een aanrader.

Op de vrijdagochtend vertrokken we opnieuw om 7 uur in de ochtend richting het oosten van Suriname naar het dorpje Ricanaumofo. Dit lag op ongeveer 2 uur rijden vanuit Paramaribo. Hier werd vandaag een speeltuin geopend door de Amerikaanse ambassadeur en er was ook een crèche opgezet door een Amerikaanse Rotaryclub. Wij bezochten dit dorpje omdat het SGP daar misschien ook een project wilde vestigen op landbouwgebied. Na een ceremoniële opening door de ambassadeur en het uitwisselen van sterke Amerikaanse drank met de plaatselijke sterke drank konden we samen met de ambassadeur en zijn hele gevolg richting het landbouwgebied van dit dorp. Natuurlijk had ondergetekende geen paraplu mee en ook geen regenjas en brak er een “kleine” tropische regenbui los. Gelukkig was er een mooie blauwe vuilniszak voorhanden die met een kapmes kon worden opengesneden en op die manier als soort van regenjas kon worden gebruikt. Ik voelde me net een blauwe smurf die het grote groene regenwoud inging maar dat terzijde. Gelukkig keerden we niet lang na dit bezoek terug richting de stad en ging ik vroeg onder de wol na bier met “poepsteen” (zeer zoute Chinese vrucht) te hebben gedronken.

Zelfs op de zaterdag stond de wekker om 7 uur en rond 8 zat ik samen met Tanja, haar zoontje Milan en Alana (vrijwilligsters bij de UN uit Puerta Rico) in de auto richting opnieuw Atjonie voor een 2 daags bezoek aan het echte binnenland van Suriname. Deze boottochten zijn echt adembenemend, je gaat van stroomversnellingen richting grote open waters naar weer smalle doorgangen en dit alles met het ene moment een stralende zon en op het andere moment een gigantische plensbui. Gelukkig zijn de buien hier zeer plaatselijk dus je ziet op een afstandje waar het regent dus je kunt je er op kleden. Ik kan met recht zeggen dat het net voelt alsof je een in aflevering van Expeditie Robinson zit. Na 1,5 uur genieten kwam we aan in het dorpje Guyaba waar ze ook van SGP gelden een fabriek hadden gebouwd met daarin een persmachine die bedoelt was voor het maken van olie. Vanuit deze olie maken ze dan volledig biologische zeep. Kortom een prachtig project waardoor mensen een inkomen genieten en de natuur niet wordt beschadigd (dit is in het kort ook de doelstelling van het SGP). Vervolgens was het tijd om ons eiland voor de overnachting op te gaan zoeken.

Dit was het eiland Knini Paati en ik overdrijf niet als ik zeg dat dit de mooiste plek is waar ik ooit heb geslapen. Het eilandje ligt aan een stroomversnelling waardoor je heerlijk op de rotsen kunt zitten met de rivier als een natuurlijke massagestoel. Het enige nadeel is dat er in datzelfde water wel piranha’s zwemmen dus als je bloed is het weer niet verstandig om daar te gaan zitten. Gelukkig weet iedereen dat ik geen angst heb wat vissen of andere ongedierten betreft dus ik heb genoten van dit water. Na gezwommen en afgekoeld te zijn stond het eten klaar en daarna was het tijd om heerlijk op een bankje te gaan zitten met een boek en te genieten van de geluiden van de jungle. Het eilandje was niet groter dan een voetbalveld en natuurlijk had de enige vogelspin in de buurt dit eiland uitgekozen om te verblijven die avond. Zoals eerder gezegd heb ik geen angst voor spinnen, vissen en andere ongedierte dus toen het woord vogelspin viel ging mijn hartslag niet richting de 440. Helaas heb ik zo snel niet een foto kunnen maken vanwege deze niet zo hoge hartslag maar het nest met de vogelspin erin (ja jullie zullen me op mijn woord moeten geloven) heb ik wel op de foto.

Na dit heuse avontuur besloot ik maar mijn bed op te zoeken en te genieten van het geluid van het bruisende water. Ik viel dan ook snel in slaap en werd wakker met een fantastisch uitzicht, zie ook de foto’s onderaan. Na opnieuw een heerlijk ontbijt te hebben gehad bezochten we op de zondag nog 2 dorpjes langs de rivier, Nieuw-Aurora en Lespansie, waar zich gesteunde projecten bevonden. Tijdens elk van die projecten vond dat een evaluatiegesprek plaats en dat duurde meestal wel een tijdje. Alana en ik besloten dus meer een kleine boswandeling te gaan doen. Toen we echter 15 minuten hadden gelopen hoorden we een diep gegrom. Er komen zowel Poema's, Jaguars alsook wilde zwijnen voor en die hebben het niet echt staan op mensen. Verstandig als we waren gingen we toen ook maar terug maar het was dus we even schrikken. Op de terugreis heb ik gereden en dat is toch wel even wennen wanneer je en in een automaat rijdt en links moet rijden in plaats van rechts (overblijfsel uit de tijd dat Suriname een Engelse kolonie was) maar het ging goed en ik zit nu veilig en wel dit verslagje te schrijven. Komende week is het voor mij een kantoorweekje en zaterdag zal ik de stad met fort Zeelandia, de grote houten kathedraal en de vogeltjesmarkt verder gaan verkennen.
Met in de wetenschap dat vv Drogeham in de 3 wedstrijden nu zonder mij gespeeld 9 punten heeft gepakt heb ik me maar voorgenomen eerst nog niet terug te komen en hier het verloop van de competitie rustig af te wachten. Proficiat en zet hem nog even op in de laatste wedstrijd. Of zoals moeder Hinke vaak tot vervelens toe vanaf de kant roept “Kom op Ham, it kin noch wol!”

Ajuus en tot volgende week!