Het Berenburgje van Bouterse (week 6)

Met een dagje vertraging vanwege gebrek aan computer, internet en bereik nu toch mijn verslag over de afgelopen week in Suriname.

Afgelopen week zoals gebruikelijk van maandag t/m donderdag op kantoor aan het werk geweest. Mijn werkzaamheden bestonden voornamelijk uit het maken van samenvattingen van de projecten die het Small Grant Programme ondersteunt zodat deze samenvattingen op de website kunnen worden geplaatst. Het enige bijzondere deze werkweek vond plaats toen ik maandagochtend van mijn appartement naar mijn stageadres in het centrum liep. Elke ochtend kom ik namelijk in de hoofdstraat van Paramaribo vaak dezelfde zwervers tegen die je nogal aanstaren (dat staren is nogal gebruikelijk in Suriname). Natuurlijk probeer ik altijd vriendelijk te zijn en iedereen een goede dag te wensen zoals ik in Nederland ook altijd doe (volgens sommige mensen wat teveel). In Suriname zou ik iedereen echter aanraden niet te vriendelijk te groeten want ze willen dan of geld van je of drank. Op mijn pad naar het werk staat ook elke ochtend een man te wachten die ik ook standaard groet. Nu was de gedachte bij deze man dat ik hem elke ochtend een “goedemorgen” groet bracht omdat ik hem leuk zou vinden. Hier kwam ik dus achter toen ik afgelopen maandag een heuse liefdesbrief van hem kreeg met daarin de vraag of ik alsjeblieft niet terug naar Nederland wilde gaan omdat hij een relatie met mij wilde starten. Ik heb toen maar aangegeven dat hij vast een hele aardige kerel zou zijn maar dat ik niet op mannen val dus die relatie zat er niet in. Dit leverde een teleurgestelde blik van hem op maar hij wilde wel vrienden blijven dus tot op de dag van vandaag krijgt hij nog elke ochtend een “goedemorgen” groet van mij. Versierd worden door een man kan dus ook op mijn lijstje van bijzondere ervaringen in Suriname worden bijgeschreven.
Afgelopen donderdag was het plan om samen met Mark (beveiliger van de VN) naar zijn geboortedorp Galibi in het uiterste oosten van Suriname af te reizen om daar de reuzenschildpadden te spotten. Zoals wel vaker het geval is in Suriname werd dit reisje helaas de avond vantevoren afgezegd. In plaats van naar het Oosten te reizen kreeg ik de aanbieding van Mark om samen met Ranny en zijn hele indianenband naar het dorpje Apoera, in het uiterste westen van Suriname af te reizen. Ze hadden daar een optreden tijdens de inhuldiging van een district commissaris (soort burgemeester maar dan over een groter gebied die direct verantwoording aan de minister van Regionale Ontwikkeling of de president aflegt). Natuurlijk vond ik dat geen enkel probleem. Dus zo zaten Ranny en ik vrijdagochtend 8 uur in de bus samen met 15 indianen. Deze reis naar Apoera is al een belevenis op zich. Je hobbelt namelijk in de bus 13 uur lang over bauxietwegen met 15 indianen die constant bier en cognac drinken, lachen, zingen, drum spelen en bovendien ontzettend gezellig zijn. Ook de chauffeur van de bus doet natuurlijk weer gezellig mee met het drinken dus het was één groot feest onderweg. Een nadeel van dat vele bier drinken is wel dat er om het half uur even een sanitaire stop moet worden gemaakt die doorgaans iets gemakkelijker wordt ervaren door de mannen dan door de vrouwen. Uniek is het prachtige uitzicht wat je vanuit de bus hebt op het tropische regenwoud van Suriname. Onderweg kom je naast het oneindige groen ook nog dieren tegen die je in Nederland alleen in de dierentuin van Emmen zou tegenkomen. Zo zijn we onder andere een luiaard, enkele aapjes, een tapijtslang en een grote landschildpad tegengekomen. Natuurlijk werd de schildpad meegenomen om als lekkernij te dienen voor in de soep maar op raadselachtige wijze is hij daar toch aan ontkomen. Hij was namelijk de volgende ochtend verdwenen en ik weet nog steeds niet hoe. Na dus 13 uur in de bus kwamen we eindelijk in het donker om 21:00 in Apoera aan. Hier had de Commissaris een guesthouse gehuurd voor al zijn gasten waaronder dus wij. We konden overnachten in een overdekte open hut waar je je hangmat in kon ophangen. Vervolgens ben ik ook in de hangmat gaan liggen en heerlijk in slaap gevallen. Het leuke van de mensen met wie we reisden is dat ze om het half uur vragen of het nog gaat. Daarmee bedoelen ze of we nog honger, dorst of iets anders willen hebben. Deze vriendelijkheid en gastvrijheid is ontzettend leuk om mee te maken en je voelt je daardoor ook echt welkom op dit soort feestjes.
Op de zaterdagochtend werd het omstreeks 6 uur licht wat betekend dat iedereen uit zijn hangmat springt en gaat baden in de rivier. Als inmiddels half inheemse Indiaanse Fries heb ik dat dan ook maar gedaan en genoten van een heerlijke douche in de Corantijn rivier terwijl honderden papagaaien over je heen vliegen van Brits-Guyana naar Suriname. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat een schitterend land is dit toch. Vandaag stond dus de inhuldiging van de Commissaris op het programma. Omdat we ons bevonden in inheems gebied (gebied waar vooral oorspronkelijke bewoners van Suriname wonen) bestaat de inhuldiging uit twee onderdelen. Het eerste onderdeel is vooral formeel waarbij enkele ministers en notabelen vrij saaie toespraken hielden. Vooraf werd gezegd dat president Bouterse ook aanwezig zou zijn maar die kwam helaas niet opdagen vanwege een top ergens anders in Zuid-Amerika. Het tweede onderdeel van de inhuldiging was leuker omdat dat het culturele gedeelte was. Tijdens dit culturele gedeelte kwam ik er ook achter dat de oudere man in de hangmat naast mij een traditionele geneesheer (piai) is. Hij zegende door middel van dans, roken en zingen de commissaris in wat een bijzondere ervaring was voor een westerling als ik. Na de complete inhuldiging heb ik de hangmat maar weer opgezocht om me mentaal voor te bereiden op het feestje wat de commissaris deze avond zou gaan geven bij ons op het terrein voor enkele burgers, dorpshoofden en een parlementariër. Dit feestje werd ook weer begeleid door Mark en de band en natuurlijk heb ik weer meegedaan met de indianendans. Het hoogtepunt van deze avond was echter de kennismaking met de man van de zus van de commissaris. Het bleek namelijk dat deze man, Symon genaamd, afkomstig is uit Suawoude. Hemelsbreed een kilometer of 10 vanuit Drogeham. Wat is de wereld toch klein wordt er dan altijd gezegd toch? Na 1,5 maand heb ik dus eindelijk weer even Fries kunnen spreken en ik ben het gelukkig nog niet verleerd. Als grapje zei ik dat het jammer was dat er geen Berenburg in Suriname te verkrijgen was. Niets bleek echter minder waar te zijn want Symon had een authentiek flesje weduwe Joustra berenburg meegenomen als cadeau voor Bouterse. Gelukkig voor mij was Bouterse deze middag niet op komen dagen dus de Berenburg zat nog in de tas te wachten om opgedronken te worden. En wat goed genoeg is voor de president is natuurlijk ook goed genoeg voor ondergetekende dacht ik zo. ;). Zo kwam het dat ik op 13 uren rijden van Paramaribo, midden in de Surinaamse jungle een heerlijk Cola-Berenburgje heb gehad. Dat de Berenburg ook erg bij de indianen en de lijfwachten in de smaak viel was te merken want de fles was binnen een kwartier op. Een Berenburg-brouwerij in Suriname is dus nog niet zo’n gek idee. Deze avond verder ook nog kennisgemaakt met een paar lijfwachten die half aangeschoten met pistolen rondlopen maar dat mag de pret niet drukken. Zo’n pistool heeft zijn nut ook nog want bij gebrek aan bierdoppers gebruik je toch gewoon een pistool om het bier te openen. Het kan hier allemaal!
Om 2 uur was het feestje afgelopen en heb ik heerlijk de hangmat weer opgezocht en met op 2 meter afstand een geneesheer kon ik rustig in slaap vallen zonder dat de geesten me wakker zouden houden. Om 5 uur in de ochtend werden we uit de hangmat getrommeld want de buschauffeur had het in de plaatselijke discotheek/kroeg wel gezien en wilde vertrekken. Dat de terugweg lang zou zijn wisten we al van de heenweg maar we deden er deze keer geen 13 uur maar 16 uur over omdat er onderweg natuurlijk weer vaak geplast moest worden en de wegen waren door de regenval erg slecht. We kwamen ook nog vast te zitten samen met een andere bus en een wagen van de minister in een bauxietmodderpoel maar gelukkig was er een Jeep in de buurt die ons met veel geweld uit deze poel kon trekken.
Toen we uiteindelijk thuis waren aangekomen hadden Ranny en ik zo’n honger dat we gelijk door zijn gegaan naar de Mac voor een lading fastfood. Ik wil wel even benadrukken dat het mijn (eerste!!) keer was dat ik naar de Mac ben geweest hier in Suriname. Vind ik op zich ook al een hele prestatie van mezelf. Speciaal voor Sander ik kan de Mac van Paramaribo ook weer afstrepen op mijn lijstje ;)

Aankomende week wordt voor mij een weekje op kantoor. Vrijdag hebben we namelijk de perspresentatie van een beurs die wordt gehouden in augustus waarbij alle gesteunde projecten van het SGP kunnen laten zien wat ze doen. Dit weekend ga ik op bezoek bij Jaïr Schalkwijk en zijn vrouw die iets buiten Paramaribo wonen. Deze man heeft in Drachten gewoond waar hij onder andere een opleiding tot predikant heeft gehad bij ds. Bottenbley van de Bethel en heeft me uitgenodigd om langs te komen. Hoe dit bezoek is gegaan laat ik jullie volgende week weer weten!

Veel succes allemaal deze week!