Stage Suriname (week 1)

Afgelopen maandag 22 april ging de wekker om 05:00 om te gaan reizen naar Schiphol. Na een weekend lang koffer pakken, visite ontvangen en een topfeestje te vieren was ik klaar voor een vliegreis van ongeveer 9 uren.
Op Schiphol aangekomen kon de bagage worden ingechecked en wonder boven wonder bleek dat de koffer na een weekend wegen niet te zwaar te zijn om te worden meegenomen. Na het inchecken nog een laatste bakje koffie met “heit en mem” te hebben gedronken moest er afscheid worden genomen en kon het wachten beginnen.

De vlucht op zich was een hele ontspannende waarin in de films Django Unchained en Lincoln heb gezien en daarnaast nog een half boek heb gelezen. Dus de vlucht had nog wel iets langer kunnen duren maar helaas. Na 9 uur landden we op luchthaven JA Pengel te Zanderij. Deze luchthaven ligt op ongeveer 45 minuten rijden van het centrum van Paramaribo. Zelf had ik in gedachten dat ik naar een tropisch land ging waar de zon veel zou schijnen maar dat bleek bij aankomst al niet helemaal waar te zijn. In de maanden april en mei begint hier de regentijd namelijk. Dus moesten we na de landing nog ongeveer een uur in het vliegtuig blijven zitten omdat er bussen geregeld moesten worden om ons door de tropische regenbui te rijden naar het overdekte gedeelte van de luchthaven. Vervolgens ging het inchecken en het afhalen van de bagage vrij vlot waardoor ik het gevoel kreeg dat ik legaal in het land zou mogen verblijven de aankomende 3 maanden.

Eenmaal aangekomen in het appartement na een taxireis met eenchauffeur die me gelijk aan het bier zette wachtten de verhuurder Jerrol en mijn huisgenoot Ranny me al op. Mijn andere huisgenoot Nicol was op het moment van aankomst aan het werk op het vliegveld van Zanderij. Van Jerrol kreeg ik allereerst een rondleiding door het huis en spraken we af dat ik de volgende dag een rondleiding zou krijgen door de stad Paramaribo. Nadat ik me had geïnstalleerd kreeg ik van Ranny gelijk een cadeautje. Namelijk muggenmelk (Deet) tegen de muggen die hier rondzoemen. Tot nu toe blijkt het een heel bruikbaar cadeau te zijn en ik maak er ook graag gebruik van. Bedankt dus nog Ranny!  Het was inmiddels 20:00 Surinaamse tijd dus toen ik het bed zag ben ik ook gelijk in slaap gevallen. Suriname loopt wat tijd betreft 5 uur achter bij Nederland. Wanneer het in Nederland dus 17:00 is, is het in Suriname 12:00. Dit tijdsverschil is wel even wennen want voor je gevoel wil je vroeg naar bed maar het gevolg is dat je dan ook weer vroeg wakker wordt.

Zoals aangegeven hiervoor kreeg ik de volgende dag een rondleiding van Jerrol door Paramaribo waarbij hij me langs alle noodzakelijke winkels, bedrijven, ministeries en toeristische highlights zoals Fort Zeelandia, het Presidentieel Paleis en de grote houten kathedraal reed. Goed om te weten is dat Paramaribo een heel klein centrum heeft waarbij je bijna alles te voet kunt doen wanneer je in het centrum woont zoals ik. Het is dus ook onmogelijk om te verdwalen in het centrum en je hebt alle voorzieningen dicht bij elkaar.

Afgelopen woensdag 24 april had ik dan mijn eerste stagedag bij het SGP (Small Grants Programm). Het SGP is een samenwerkingsverband tussen de UN (United Nations) en het GEF (General Enviremont Fund). Het SGP zorgt ervoor dat projecten die bijdragen aan de ontwikkeling van mens en tevens goed zijn voor het behoud van de natuur kleine leningen kunnen krijgen waarmee ze de projecten op kunnen zetten en voort kunnen zetten. Voor meer informatie zie: http://undpsuriname.org/index.php?option=com_content&view=article&id=59&Itemid=65.

Mijn werkzaamheden bestaan voor een groot deel uit het maken van financiële analyses over de verstrekte leningen en ook heb ik de gelegenheid om sommige van deze projecten te bezoeken wat deze stage ook erg interessant maakt voor mij. De projecten zijn namelijk verspreid over heel Suriname waardoor ik door middel van mijn stage ook veel kan zien van Suriname en de binnenlanden.

Afgelopen vrijdag werd er hier een grote agrarische beurs geopend in Paramaribo waar ook het SGP ruimte had gehuurd zodat de ondersteunde projecten daar hun agrarische producten konden verkopen en deze dus ook konden laten zien. Deze beurs werd feestelijk geopend door een traditionele indianenband die bestond uit allerlei verschillende bevolkingsgroepen uit Suriname. Zo speelden er in de band Indianen, Bosnegers, Hindoestanen, Javanen en Creolen wat ook gelijk een goede weerspiegeling geeft van de vele bevolkingsgroepen die Suriname rijk is. Ook waren er tijden de opening enkele hoogwaardigheidsbekleders aanwezig zoals de vicepremier van Suriname, de ministers van landbouw en onderwijs, de ambassadeur uit Brazilië en de zaakgelastigde (vervanger van de ambassadeur vanwege een politiek conflict) uit Nederland. Zo kan het dus zomaar voorkomen dat je op de beurs een slushpuppy wilt kopen en dat de vicepremier van Suriname naast je in de rij staat ook voor een slushpuppy. Voor mij is dat wel even wennen maar je moet je realiseren dat Suriname een groot land qua oppervlakte is maar dat er maar 500.00 mensen wonen. De kans dat je dus hooggeplaatste personen tegenkomt is vrij groot. Ik heb ook het gevoel dat de inwoners elkaar allemaal kennen en dat ze ook allemaal familie zijn van elkaar in Paramaribo. Je zou ook kunnen zeggen dat Drogeham Paramaribo in het klein is dus ik voel me hier helemaal thuis. ;)

Gisteravond werden we door de bewaker van de UN uitgenodigd voor een traditioneel inheems rouwfeest. Spontaan als altijd was het antwoord gelijk ja onder het motto “Omdot it kin” Het is namelijk een traditie voor de inheemse Surinaamse volken om nadat iemand is overleden een periode van rouw vast te stellen. Nadat de rouwperiode (in dit geval 3 maanden) is afgelopen wordt dat gevierd met een groot feest waarbij alle kennissen, familie, vrienden en buren worden uitgenodigd. Tijdens de avond wordt er dan flink bier en “casari” (indianendrank van casave) gedronken en gedanst tot 6 uur in de ochtend. Ook Ranny en ik moesten meedoen aan deze dans die als doel heeft het eren van de overleden persoon en de rest van de voorouderen. Het kan zelfs zo zijn dat er mensen in tranche raken tijdens zo’n dans. Ik ben daar zelf wat te nuchter voor denk ik maar door de hoeveelheid drank die daar geschonken wordt voel je wel een tranche aankomen. Gelukkig voor mij bleken de danspasjes zeer eenvoudig te zijn zodat zelfs ik mee kon dansen en daarmee de overleden persoon kon eren.

Zo ben nu al aan het einde gekomen van mijn reisverslag van de eerste week. Ik zal proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden door middel van deze verslagen, foto’s en video’s zodat jullie een beetje een indruk kunnen krijgen van mijn leven hier.